Gözden bir damla yaş akıtan da sen...
Yüzümde bir gülücük yaratan da sen...
Her ikisi de mutluluktan oluyor sana desem?
Sana içimdekini anlatabilir miyim ben?

Sanırım susması ve yitmesi gerek bazen insanın kendi dilinde...
Her ne kadar yürek coşmak, konuşmak istese de içtenlikle...
Ve bilmek lazım kalbinden, aklından ve içinden gelenin haddini...
Diline ve gönlune, bazen de vurmalı dar ve sert bir kelepçe...
Kalbin ise konuşmaya devam etmeli içten ve sessizce...

Yine de şaha kalkıyorsa buruk kalbin...
Onca kırılmadan ve üzüntüden sonra,
Sende deli cesareti var demektir yoldaş..
Ve en cesur,gerçek aşıklar delidir arkadaş...

Aşkından başkalarına bahsettim senden hariç...
Başkaları öğrendi kalbimin derinlerinde yatan seni...
Bir tek sana söyleyemedim seni nasıl sevdiğimi...

Gözlerini başkalarına anlattım senden hariç...
Başkaları bildi gözlerimin sen de sevdiğini...
Bir tek sana gösteremedim gözlerimdeki seni...

Huzurlu ve mutlu bir adam;
Durgun ve mavi bir deniz,
Durgun ve mavi gözlerle
Huzurlu ve mutlu denize bakan

Gözyaşların yanaklarından tüm saflığıyla dökülürken,
Hançerler saplanır kalbime her bir damlada...
Kızarım kendime, dilimden dökülen o uzun sözlere,
Konuştuğum her bir söz, gırtlağıma saplanır kalır.

Sevemedin...

Şimdi anladın mı nasıl seviyorum ben…
Ben seni sevdim gerçekten de be sevdim.
Senin beni sevmeni de, seni de sevdim.
Sen ben terk ettiğinde de seni sevdim.
Ondan sonra da sevmeye devam ettim.
Sendeki insanlığı, bende ki insan sevgisini…
Eski sevgililerimi de aynen böyle sevdim.
Ama sen benim, onları sevmemi sevemedin.
Aslında çok basitti, sevmeliydik herkesi,
Sevgiden çıkar beklemeden sevmeliydik.
Sevgiyi hiç kaybetmeden sevmeliydik.
Ben seni sevdim, senin beni sevmeni de…
Ama sen sevemedin beni de, bendeki sevgiyi de…